Kleren van Louis Lehmann

 'Als 'k dood ben zijn mijn kleren rare dingen.

De overhemden, nieuw of dragensbroos,

de pakken hangend waar ze altijd hingen,

steeds wijzend naar omlaag, besluiteloos.'

 Louis ging buitengewoon goed - dat wil zeggen met een aris­tocratische kwasi-achteloosheid - gekleed. Hij zal de eerste geweest zijn die ik zag met een spijkerbroek waar de rafels bij hin­gen. Echte rafels, ontstaan door echte slijtage. De nam­aakrafels van nu zou hij verfoeid hebben. Zoals hij zelfs uit afschuw van de eens modische 'pinstriped blue jeans' (de gestreepte spijkerbroek) een lied componeerde, waarvan deze herhaalde regel de enige tekst is. Stijlzuiverheid was hem lief.

 Hij bezat oude, piekfijne pakken en dassen. Maar zijn meest gedragen kledingstuk was wel het lichtbruine tweedjasje met leren mouwstukken. Kleren gingen hem aan het hart, getuige 'Het laatste woord in blues':

 'Het is troosteloos

te kijken naar een waslijn

met een oneven aantal sokken

En soms, als het vochtig weer is

hangen ze er

dagenlang, dagenlang.'

‘Kleren’ werd uitgeven door De Gouden Reaal.