woensdag 11 april 2007 - 21:46
Afgelopen zaterdag was 'Bleu' (1993) van Kieslowski te zien op Canvas, de eerste uit zijn film-ode aan Frankrijk. Zaterdag as. 14 april om 23.30 vervolgt de VRT het drieluik met 'Blanc' (1994), misschien de mooiste, zeker de geestigste. Op de 21ste komt 'Rouge'.
'Bleu' hield me afgelopen zaterdagnacht gevangen, ook al omdat ik stierf van de rugpijn. De film draait op het gezicht van Juliette Binoche, de weduwe die moet zien dat ze haar wereld weer bewoonbaar maakt. Haar man was componist. Zijn dood zet een stroom van gebeurtenissen in gang. Hij heeft een onvoltooid 'zanglied voor de volkeren van Europa' (zo dachten Polen in 1993, maar ik kom niet om Reve heen) nagelaten, alsook een kind in de buik van een vriendin. Kortom, je houdt je hart vast, maar alles komt terecht, door Kieslowski's onnavolgbare manier van associëren.
Hij goochelt met leven en dood, gaat voor geen cliché opzij en schept als het uitkomt samenhang door 'te toevallige' gebeurtenissen. Aarzelt ook niet er een nest pasgeboren muizen tegenaan te gooien, waarna Binoche een kat moet gaan lenen. En laat haar eindeloos baantjes trekken in een leeg, blauw zwembad. Zijn filmlogica gooit los wat in het verhaal vast zit. Je gaat denken 'zo is dus de logica van de dood'.En, waagstuk, maar alles komt terecht. Van een kluwen losse eindjes naar een meesterlijk open einde.
RSS