Kreek Daey Ouwens (3)

Ik mag de hoogleraar erg graag. Maar hij moest niet zo
nieuwsgierig zijn. Dat ik de hele dag door denk - dat ik soms,omdat ik weet dat niemand kijkt, mijn hand over het houten tafelblad laat glijden om iets te voelen - dat hoeft hij niet te weten. Hij blijft staan. Ik vraag hem niet te gaan zitten. Ik bied hem geen drankje aan. Uit zijn jaszak haalt hij een kaartje.'Ik heb hier een adres van iemand met wie U eens zou moeten praten,' zegt hij.

Ik praat niet. Ik loop. Ik besluit naar het café te gaan. Maar al snel wil ik weer naar huis. Ik loop over de stoep. Opeens is het wandelen bitter. Ik heb zojuist meegemaakt hoe je werd afgeschreven - de leegte die erop volgt. Ik heb spijt dat ik het
kaartje heb aangenomen. Ik stap van de stoep. Van de stoep op de weg. Daarna weer op de stoep.

Een lichtpunt. Mahler, 'Oft denk ich Sie sind nur ausgegangen.'