Spannend om het erover te hebben. Distinctiedrift heeft mij totnutoe weerhouden. Maarten Doorman, schrijver van 'Rousseau en ik' (vijf drukken) werd door zijn held - de eerste apostel van de spontaniteit - over de streep getrokken. En overwon zijn terughoudende natuur. 

 Ja, je kunt bellen, en je kunt ook niet-bellen, en zo het initiatief naar de ander schuiven, jezelf kostbaar maken. Bellen is een zwaktebod, het maakt afhankelijk van andermans grillen. Die ander kan kiezen of, wanneer en wat ie laat horen. Afwachtend wat jij prijs zult geven. Anderzijds, wie niet belt moet maar zien of de ander dat zal doen of niet. Telefoon en mail zijn een voortdurend machtsspel.

 Morgenavond in Maarten Doorman te horen in de Avonden

 #

Het vliegtuig werpt zijn beeld niet in het water

uit ijdelheid.

Bel me.

Het meer spiegelt het vliegtuig niet

uit verlangen.

Bel me.

Het water wacht niet tot het over is.

En zoals vaak maakt de eerste regel van een gedicht de andere overbodig:

De perrons zijn altijd

op tijd.