Dolend, soms struikelend door het decor van de enorme hal deed je - zoals Kees 't Hart zei - meteen mee. Je werd acteur. Dat de film behalve op een groot scherm ook nog in weerkerende stukjes op zes kleinere wordt vertoond, helpt. Je kijkt steeds met halve ogen naar meer dan één scherm. The Lost wordt zo een verhaal dat in stukjes en beetjes tot je doordringt.  

 Zijn we in Berlijn, in de jaren '30? Je denkt bij vlagen van wel, tot de lichamen van de actrices teveel sportschool verraden en geschoren schaamhaar illusies doorbreekt. Net als de stomme film-tussenteksten strijden met Duitstalige dialogen in geluid. Als dan een groot levend orkest er een filmscore bij speelt ben je in de jaren '40. Niet dat die stijlbreuken en -overgangen storen. Integendeel The Lost heeft een heel eigen, ironische maar dwingende logica.

 Daarin hoort ook een onwaarschijnlijke ontstaansgeschiedenis van found footage uit de jaren '30 gebaseerd op het Berlijnse werk van Christopher Isherwood, teruggevonden in Siberië, en dezer jaren aangevuld en voltooid. En dat is maar één verhaal in een reeks zwartwitte Droste-verpleegsters. Is dit een film?

 Het resultaat is dat je je afvraagt of die regisseur Reynold Reynolds wel bestaat.

 In de prachtig uitgelichte ruimte, deels bouwval, deels theater, deels museum begon na binnengaan het dolen tussen allereerst de projectieschermen waarop The Lost van Reynold Reynolds wordt vertoond, een epos waar je overal in kunt vallen en weer uitstappen omdat de scènes ook elk voor zich werken. Gebouw en voorstelling worden één.

 The Lost is een geheel van raadselen en wie eenmaal is binnengegaan kan niet laten er verder in te willen doordringen. De wanhoop van de jaren '30 heerst. Is dit Duits­ gesproken 'found footage' van een nooit afgekomen speelfilm? In vitrines liggen omgekrulde foto's, stills, foto's van de set en rijen tekeningen van een regisseur uit de jaren '30.

 Wat er gebeurt lijkt stilistisch op Frankenstein, Metro­polis. Dr. Mabuse, maar voert verder. Een mad scientist brengt de hoofdrollen in de dood en terug. Levenden kunnen met apparatuur van hun ziel worden beroofd. Naakte lichamen worden in reageer­buizen onder­gedompeld waar ze zich als zeemeerminnen ver­leidelijk wentelen om er een te bemachtigen. Dat tenminste denk je te zien.

 Toen de film nogeens op het grote schem werd vertoond, nu met levend groot orkest, was de machinehal te klein. Applaus. Maar daarmee is de kous nog niet af. Later meer.

 Daar moet ik zijn op 7 september, in de turbinehal van de E.On Elektriciteitsfabriek voor het begin van de manifestatie het Volkspaleis, op poten gezet door de altijd weer verrassende Gale­rie West. Nooit eerder heeft het grote publiek toegang gehad tot die fabriek. Een hal van ruim 2500 m2 en een hoogte van 35 meter. Dat is andere koek dan de Amsterdamse Westergas­fabriek. En, in de E.On stinkt het nog.

 Belangrijkste deelnemer is de Amerikaanse filmmaker Reynold Reynolds, die zijn epos The Lost (Die Verlorenen) op de wanden van de fabriek zal projecteren. In de turbinehal wordt de film in zeven verschillende projecties van gemiddeld 8 meter breed vertoond.

 Het is gebaseerd op teruggevonden Duits filmmateriaal uit de jaren dertig, het verhaal van een jonge schrijver die samen met andere performers, dansers en muzikanten in een hotel in Berlijn woont. De film kon destijds niet worden afgemaakt vanwege het opkomende nazi‑regime. Reynolds heeft die film nu voltooid en aangevuld. Het lot van de kunst onder een totalitair regime, daar gaat het over. Een weerkerend onderwep.

 De film wordt in Den Haag 30 dagen lang dagelijks vertoond. Daarnaast zijn er elke avond optredens van schrijvers, muzikanten en performers. Wat iedereen doet? Dat komt nog.. Ik heb een geluidsding gemaakt. Zien hoe dat daar klinkt. Later meer.