Philip Akkerman

En werd Hagenaar. Al zal hij dat zelf nooit zeggen. Toch, met Hagenezen omgaan is niet moeilijk, 'als je u zegt heb je overal vrienden.' Dat is een hoffelijkheid die door alle rangen en standen hen gaat. Net als de directheid van uitdrukken. Het ongrijpbare Den Haag waar de rotzooi altijd weer wint. Ik vertel van de plannen om de Amsterdamse wallen te ontdoen van ongerechtigheden. Philip 'komt nooit in Amsterdam', maar vreest het ergste. Het misverstand dat als je de wijk opknapt je de bewoners vanzelf mee opknapt. Al meer dan 25 - sinds januari 1981 - jaar is Philip Akkerman bekend om z'n zelfportretten. Zijn levensproject. Kijken en bekeken worden. Het aanvechtbare ik. Hij zal er niet meer mee ophouden. In allerlei verschillende stijlen. Sinds het einde van de jaren ´90 heeft hij de spiegel niet meer nodig. Hij kent z'n gezicht. 'Ik schilder alle mensen die naar zichzelf kunnen kijken.' Een schilder kan over de inhoud van z'n werk nauwelijks praten, vindt hij. 'Je kunt met techniek bezig zijn, daar kan je het over hebben, die andere kant daar kan ik niet over praten. Daar ben ik te stom voor. Voor je 't weet neem je je toevlucht tot mystiek.'Ik zeg: 'Misschien maak je het stuk, al pratend?' Hij knikt.Toch is Philip Akkerman op woensdag 16 januari as. te horen in het Kunsthalfuur van de Avonden.