Wolfgang Herrndorf

 In zijn laatste boek 'Beelden van je grote liefde' loop je met de veer­tien­jarige tomboy Isa mee, de wereld in, alsof je hem voor het eerst ziet. 's Nachts gaat ze op blote voeten verder en verder, steelt voedsel, overdag slaapt ze in schuilhoekjes. Ze is uit een jeugdin­richting o­ntsnapt.

 'Ik lig op mijn rug. Uit het dal klinken geluiden naar me op. Een motorzaag, een lachende vrouw, een merel, een auto, schoolkinderen. De deur van een autobus ademt uit. En weer de merel, nu dichter bij me. Ik zie de wolken erachter en onderzoek mijn voetzolen. De sneden zijn niet zo diep als ik gedacht had, maar ze doen nog pijn en hebben erg gebloed. Omdat ik het mineraalwater heb opgedronken was ik bloed en modder met Fanta van mijn voeten en besluit de dag hier te blijven liggen tot het nacht wordt. Ik heb nog meer Choco Leibniz en marmelade en Nutella en knäckebröd en Snickers en pindaflips. Ik word heel helder in mijn hoofd, ochtendlichthelder. Universum hier, Isa hier, alles waar het hoort. Ik denk niet na. Ik slaap.'

 Toen hij dit schreef was Herrndorf al een paar keer geopereerd en wist dat hij het niet zou kunnen voltooien. Toch moest dit zijn laatste zijn. Helder in de wereld.

 Hij had op de kunstacademie in Nürnberg gezeten, schreef vier romans en een weblog.