Els Moors en Rapunzel

 Els Moors betreedt onverschrokken de uithoeken van de geest. Maakt je duidel­ijk binnen welke beperkingen je leeft en leest. Haar schrijven heeft de aantrekking van rock'n roll, waar de vraag vanouds luidt 'Is het vies genoeg?' 

 Ik lees Els Moors, bij wie hink, stap en sprong als vanzelf op elkaar volgen. Zoals hier, als ze zich vergrijpt aan het oeroude Rapunzel­thema:

 'grimmig vlak ik mij uit

voorlopig ik borstel mijn schoenen

tot ze de kleur hebben van

roestig koren en

mijn haar dat ik als een

trapladder uit het raam

laat hangen tot het lijkt

alsof ik niet loop maar zweef

ook al sta ik lamlendig

stil cake slagroom pulver

en politiek geweld ik kan

maar beter vastgeklikt

in veiligheidsgordels

en dan nu de laatste

vraag voor nul punten

kan zo'n toren ooit

door een vrouw worden gebouwd

of door een man worden bedwongen?

het eigenwijze stoten van een geliefde

zal me op gedachten brengen