Doof

 'Je kan beter blind zijn,' zei Rudy bitter, 'dat wordt gerespecteerd. als je ze niet verstaat denken ze dat je gek bent.' 'En gaan ze tegen je schreeuwen,' zei ik, 'terwijl het aankomt op articulatie.' 'Nederlanders brabbelen,' ging Rudy verder. ‘En daarom praten dove mensen zo veel in gezelschap,’ zei ik, ‘ zichzelf verstaan ze tenminste.’  Er is over doofheid en de vele varianten daarvan weinig geschreven. Ik kwam het nu tegen in het gedicht 'Doof' van Fiona Sampson, vertaald door Menno Wigman en Willem Groenewegen, dat in het nieuwe Tijdschrift Terras staat:

 'Luister je wel je luistert

naar de wereld denk je

ook al hoor je jezelf

keer op keer de donkere taal

van de wereld haar schaduwplekken

onder de bomen voorbij de lampen

het donker dat van je voeten valt

zo diep dat je er doorheen zou kunnen vallen

aldoor en hoe luidruchtig de wereld

is met het donker tussen de bomen

dat krast als parkieten kronkelt door

het gras het peilt het midden

in je oog de donkere taal van de wereld

door je omhoog komt terwijl je valt

lieve zelf lieve eenzame zelf val je

klankloos woorden vormend zonder geluid’