Dat begint met hoe hij het schreef: 'Mijn bril zet ik niet op zodat ik niet kan zien wat ik opschrijf. En dat is maar goed ook want het is een grote leugen. En dan komt hij bij zijn kernvraag "Ken uzelve zeiden de Oude Grieken. Wat valt er te kennen."  
Zo schildert hij, denk ik ook z'n zelfportretten. Niet zonder bril, maar wel zonder spiegel. Hij vertelt hoe zijn belangstelling voor het spiegelbeeld verflauwde en plaatsmaakte voor het schilderij zelf.
Hij was verf geworden, zegt hij.
In de portretten wil hij niet zozeer zichzelf schilderen, maar een mens 'waarin het bestaansraadsel zich samenbalt'. Want, ‘in een zelfportret zijn kijker en bekekene een en dezelfde persoon’.
Mooie schilderijen wil hij nog steeds maken, hij heeft zich bekwaamd in de klassieke technieken, maar zijn obsessie is het bestaansraadsel gebleven. Het 'wie of wat ben ik'. Een onzinnige, onbeantwoordbare vraag, dat weet hij. Maar zijn blik heeft zich voorgoed naar binnen gericht.
Gretig tast hij in het duister en diept zelfbeelden op. Duivels, melancholici, nurkse Veluwse boeren (hij komt oorspronkelijk uit Varsseveld), ADO-supporters, ja, Hagenezen.

Vrijdag na 22.00 in de Avonden meer
 

Nu zag ik Akkermans werk - uit de collecties van verschillende verzamelaars - in Rotterdam, in de Kunsthal en raakte verdiept in het verschijnsel 'spiegelgezicht'. Akkerman werkt zonder spiegel. Hij heeft een verinnerlijkt spiegelbeeld zou je kunnen zeggen.
Ik kan dat wel volgen, denk ik. 
Pasgeleden was ik in nogal de war na het zien van een uurlange video. Ik was steeds in beeld, en kon het verschil tussen de meneer die daar zat te betogen en het zelf dat ik tijdens de opname had ervaren niet bevatten, het verschil tussen de levendig betogende man en en de zware, slome uitlegger die ik inwendig had meegemaakt.
Met spiegels - of een eigen fotocamera - heb ik weer een andere ervaring. Daar zie ik wat Akkerman ook schildert: één oog kijkt me argwanend aan, of ik de duivel zelf ben. Mijn innerlijk zelfbeeld ligt kennelijk net zo vast als dat van hem. 
Akkerman heeft z'n oeuvre gebouwd op dat ene wantrouwende oog. Hem een klein beetje kennende denk ik: laat je niet filmen, de gevolgen zijn niet te overzien..
 

 De provincie Utrecht nodigt ons van harte uit voor een 'bijzondere happening' waarbij een kunstwerk op de rotonde Lopik wordt onthuld. De rotonde maakt deel uit van het zg. 'RotondeLab' van de provincie Utrecht. Ondernemers in de buurt kregen een stem bij de inrichting van 'hun' rotonde. Op vrijdag 6 februari as. vanaf 18.00 houden de ontwerpers, schrijver/fotograaf Hans Aarsman en Erik Kessels (van KesselsKramer) ter plaatse 'een enerverende inleiding' over de ontstaansgeschiedenis van het rotondekunstwerk. Om 19.00 volgt de onthulling. Hoe gaan ze zich hier uit redden? Plaats: Metaalbewerking bv, Bedrijfsweg 3, 3411 NV Lopik.

Nederland is een vol land. En elk beeld een aanslag op het stadsbeeld dat je met je meedraagt. Een openbaar kunstwerk moet wel heel goed zijn wil het zich een plaats verwerven. Zo heb ik in de stad Amsterdam nog steeds geen vrede met het Monument op de Dam van Rädeker. Het Lieverdje op het Spui van Kneulman vind ik een flauwiteit. Het rare ding van Zadkine (‘Dwelling’ uit 1963-1964, een soort gezin in een flatje) dat naast de Nederlandse Bank op het Westeinde staat? Ik zou het niet missen. Nee, dan de Openbare Ruimte in Duitsland. Zo veel! Na de bombardementen in de laatste oorlog gaapte de Openbare Ruimte je aan. En dan moest er echt iets. Zoals dit brutale, naamloze ding in Karlsruhe.

En werd Hagenaar. Al zal hij dat zelf nooit zeggen. Toch, met Hagenezen omgaan is niet moeilijk, 'als je u zegt heb je overal vrienden.' Dat is een hoffelijkheid die door alle rangen en standen hen gaat. Net als de directheid van uitdrukken. Het ongrijpbare Den Haag waar de rotzooi altijd weer wint. Ik vertel van de plannen om de Amsterdamse wallen te ontdoen van ongerechtigheden. Philip 'komt nooit in Amsterdam', maar vreest het ergste. Het misverstand dat als je de wijk opknapt je de bewoners vanzelf mee opknapt. Al meer dan 25 - sinds januari 1981 - jaar is Philip Akkerman bekend om z'n zelfportretten. Zijn levensproject. Kijken en bekeken worden. Het aanvechtbare ik. Hij zal er niet meer mee ophouden. In allerlei verschillende stijlen. Sinds het einde van de jaren ´90 heeft hij de spiegel niet meer nodig. Hij kent z'n gezicht. 'Ik schilder alle mensen die naar zichzelf kunnen kijken.' Een schilder kan over de inhoud van z'n werk nauwelijks praten, vindt hij. 'Je kunt met techniek bezig zijn, daar kan je het over hebben, die andere kant daar kan ik niet over praten. Daar ben ik te stom voor. Voor je 't weet neem je je toevlucht tot mystiek.'Ik zeg: 'Misschien maak je het stuk, al pratend?' Hij knikt.Toch is Philip Akkerman op woensdag 16 januari as. te horen in het Kunsthalfuur van de Avonden.