Kreek Daey Ouwens

 Het begint zo: 'Je kunt je verstoppen. Je kunt jezelf/ verbergen in een doos. Je kunt de doos/ dichtmaken. Al het licht buitensluiten./ Alle geluiden. Van buitenaf ziet de/ wereld niets anders dan een dichte doos./ Maar binnen is het stil. Daar kun je/ zitten als een vleermuis, zonder dat je/ ogen nodig hebt. Je hebt een heel huis/ voor jezelf.'

 Eens schreef ik: 'Een huis is een mens is een huis.' Bij Kreek Daey Ouwens was ik op bezoek, in Eindhoven. Haar inwendige huis lees ik nu. In soms hele korte strofen als:

"Wat gebeurt er als je doodgaat? vraag ik.

'Niets,' zegt grootmoeder,

'Niets voor altijd.'"

Er is in dit huis een moeder, een grootmoeder, een grootvader met een stok. Dood of levend. Kinderen zijn er ook. Huiselijk:

'Vouw de was voor je moeder.

Zet een groot bord kersen op haar hart.'

Meer dan eens hoorde ik van schrijvers of schilders dat ze bij zichzelf 'het bord moesten schoonvegen' voor er iets kwam. De epiloog van dit gedicht van Daey Ouwens zegt:

'Ik schrijf nu overal. Ik schrijf onderweg naar mijn werk./ Ik schrijf in mijn kamer, alleen, achter mijn/ typemachine/ Maar ik schrijf niet wat ik zou moeten schrijven.

Eigenlijk denk ik dat je pas kunt schrijven als/ je helemaal niets weet.'