Vogels

 Later, veel later ontdekte ik dat tijden en plaatsen ezelsbrug­getjes moesten zijn. En nu ben terug waar ik begon. Bij een fantasie die het wint van de werkelijkheid. Tot tenslotte de werkelijkheid het heft definitief in handen neemt. En ik niet meer leef.

 Omdat ik door de tijd heen kan zien is mijn blik vertroebeld. Het zou een voordeel kunnen lijken om in elke medemens al zijn voorzaten -tot in de wieg- te zien en zijn nazaten -tot in het graf- maar ik schiet er niets mee op.

 Zij die zeggen dat er alleen een moment is en zelfs dat niet hebben gelijk. Er is alleen begoocheling. Beter een vogel in de hand dan tien in de lucht. Maar als die ene nu steeds ontsnapt? Hoe kan je een vogel vangen terwijl je steeds kijkt naar zijn in de lucht dartelende vriendjes?

 Ik sta met lege handen. Waar het nu om gaat is mijzelf ervan de overtuigen dat dit niet erg, ja juist mooi is.

 Een gedachte die nogal afleidt. Want bij vogelvangen heb je al je aandacht nodig.