Amsterdam, 1961. Er hing iets in de lucht, maar wat? Op een dag ging Remco Campert zitten en schreef: "'Het leven is vurrukkulluk,' zei Panda."
Uit die zin, dat spelletje met het verschil tussen spreek- en schrijftaal kwam een revolutionair boek. Volgende week wordt het aan alle leden van de bibliotheken gratis uitgereikt. Zeg nu zelf, het leven was in de literatuur van alles geweest, maar toch vooral een dal der plichten (Nescio), nooit eerder was het vurrukkulluk.
In 1995 las hij het in z'n geheel voor in De Avonden. Vooraf praatte ik met Remco. Die vertelde dat hij z'n romandebuut op z'n 32ste had geschreven, binnen twee maanden.
Het verhaal van die ene zomerse zondag in 'de meest verwachtingsvolle tijd ooit', toen hij en z'n vriend Jan Vrijman aan het Vondelpark woonden. Het eind van de Leidsepleintijd en nog net niet het begin van de 'jaren '60'. Een 'gelukzalige tijd'.
Het ging dit keer goddank niet over de radeloos makende liefde en wat mensen elkaar dan aandoen. Het leven is vurrukkulluk heeft niets met liefde te maken. Het gaat over iets beters dan dat: de 'sublieme momenten'.
Luister maar.