Wijnanda Deroo
zaterdag 06 september 2014 - 21:51
Een fabriek, een kerk, een school, een winkel, een gemaal, een boerderij, een bedrijfsruimte. Wat te doen met overtollig industrieel of religieus erfgoed? Slopen of 'herbestemmen'? Typerende architectuur wil iedereen graag bewaren, maar dan? De fabriek is stil en stinkt niet meer. In de school blijft het eeuwig naar kinderpis ruiken. Er gaat iets mis. Maar wat?
Je ziet het op de foto's van Wijnanda Deroo, in de serie Plaatsen van herinnering, nu in het Noord-Brabants museum, Den Bosch. Het gebouw sterft. Nieuwe bewoners betrekken het gebeente. Wat je ook probeert, niet warm te stoken, te hoog, vol malle hoeken, ongeschikt.
Opdelen in segmentjes dan? Er studenten in zetten, kunstenaars die atelierruimte nodig hebben. Jan Dibbets meende dat een atelier altijd koud behoorde te zijn, wat goed uitkwam, ik huiverde in zijn schoollokaal. Wat dan? Een vloer maken in de Grote Kerk van Hoorn die een beddenpaleis werd? Exposities organiseren in een oud gemaal, zoals Thom Mercuur doet? De Vondelkerk dwars doorsnijden met een kantoorvloer? Het blijven Monumenten van verdriet om wat voorbijging. Inderdaad Lieux de memoire. Of er oorlog was. Maar stofloos, zonder vochtplekken.
Bij Wijnanda Deroo krijgen ze een nieuwe esthetiek. Dit voormalig busstation van Connexxion wordt als deel van een verzamelaarsopslag opeens een schilderij van Matthias Weischer. Stapelingen van opslag, bergruimten. Ruimte genoeg, vergeten spullen blijven liggen. Deroo arrangeert kleurt, detailleert, legt lichtglimmers en schaduwhoeken op hun plaats net zoals in haar serie van het onttakelde Rijksmuseum.
RSS