Maartje Wortel

 'Leo's lippen zijn vol, zijn haar is uitgedund en vet, dubbel viezig, maar verder ziet hij er keurig uit. Hij draagt een houtje-touwtje jas en zwarte sneakers, in zijn broek zit een vouw; je kunt die broeken tegenwoordig met vouw en al kopen, strijken is niet meer nodig. Om Leo's pols zit een zilveren Casio-horloge, zo een dat hordes mannen van hun vader hebben gekregen. Zijn handen zijn sterk en grof, het zijn handen waar Marie van zou kunnen houden. Ze valt op fabelachtig grote handen omdat er volgens haar niets mannelijkers bestaat.'

 De spaarzame keren dat ik Maartje tegenkom wil ze mijn horloge zien. Ik mailde eens ‘gelukkig delen we een horloge’. Waarop ze antwoordde: ‘Dat is meer dan de meeste mensen.’