De omstandigheden van Frank Keizer

 Het woord omstandigheden wordt dagelijks door velen gebruikt, vooral om zo weinig mogelijk te zeggen. 'Wegens omstandigheden..'. Ik nami het eens per ongeluk in de mond tegen Cherry Duyns. Die meteen zijn Herenleed‑intonatie inzette toen hij antwoordde: 'Ah.. de omstandigheden.'

 Frank Keizer slaagt erin heel zijn bundel al met de titel op losse schroeven te zetten. De lezer komt terecht in een schijnwereld. Die begint met het hoofdstukje Mijn eigen problemen. Waaruit:

 'schrijven, heel simpel/ gezegd, is het overbrengen van informatie/ en dan bedoel ik niet het voorverpakte/ product, maar het gestommel/ van lichamen die zich de taal in denken/ zodat ze het leven/ anders gaan leven/ confrontatie dus en geen consensus,/ dit zijn de tegenstellingen/ die het bestaan rommelig maken/ en finaal/ want geschiedenis/ krijgt toch wel vat op je/ maar dit maakt niets uit/ ook al is mijn singulariteit me nog zo dierbaar/ ik weet ook welke engel/ me zal vinden om me toe te zingen/ in een deuntje voor de massa die niet meer bestaat/ nooit ben je soeverein geweest'

  Je leert zijn taal lezen, de taal van wat je niet begrijpt. En hij ook niet, omdat het onmogelijk is. De taal van de omstandigheden.