Deuren

 Een schiereiland dat in zee steekt. Onbestaan­baar, geluidloos, maar niet zonder eind, je zweeft er er boven als een engel totdat je terugkomt aan de kust. Mensen, dieren of bomen zijn er niet, je verliest alle houvast. Je ontsnapt. Licht als een veertje.

 Nu is er in Den Haag bij Galerie Helder ander dwaalwerk van hem, waarmee hij je uittilt boven het bestaanbare. Weer lands­chap­pen die laten zien wat landschap met je kan doen. Landschap is geen realisme. Landschap zuigt en trekt aan je,

 En dan. Een grote doos, waarop in bijna onzichtbaar wit reliëf geschreven staat 'I'm whispering noises to the background of my mouth'. Het lijkt het gemompel van een spelend jongetje. Uit de doos komen elf in wit karton gemaakte deuren, die preciese afbeeldingen zijn van de deuren uit zijn leven. Tegen een hagelwitte achtergrond.

 Is dit het andere uiterste? Van onbestaanbaar landschap naar huiselijke realiteit? Nee, je denkt meteen aan wat daar buiten is, en wilt daarheen lopen, het witte licht in. Als je je omdraait zal de deur verd­wenen zijn.