Een schiereiland dat in zee steekt. Onbestaan­baar, geluidloos, maar niet zonder eind, je zweeft er er boven als een engel totdat je terugkomt aan de kust. Mensen, dieren of bomen zijn er niet, je verliest alle houvast. Je ontsnapt. Licht als een veertje.

 Nu is er in Den Haag bij Galerie Helder ander dwaalwerk van hem, waarmee hij je uittilt boven het bestaanbare. Weer lands­chap­pen die laten zien wat landschap met je kan doen. Landschap is geen realisme. Landschap zuigt en trekt aan je,

 En dan. Een grote doos, waarop in bijna onzichtbaar wit reliëf geschreven staat 'I'm whispering noises to the background of my mouth'. Het lijkt het gemompel van een spelend jongetje. Uit de doos komen elf in wit karton gemaakte deuren, die preciese afbeeldingen zijn van de deuren uit zijn leven. Tegen een hagelwitte achtergrond.

 Is dit het andere uiterste? Van onbestaanbaar landschap naar huiselijke realiteit? Nee, je denkt meteen aan wat daar buiten is, en wilt daarheen lopen, het witte licht in. Als je je omdraait zal de deur verd­wenen zijn.

 Als je er doorheen vliegt - ik zeg steeds maar vliegen, zo soepel gaat het - doe je dat op een kijkhoogte van twee meter, met een snelheid van vijf kilometer per uur.
 Marcel legt uit dat de structuur bestaat uit fractals, met daaroverheen een driedimensionale toplaag met 'variërende open- en dichtheden'. Zo 'boetseer' je de structuur, de lichte en donkere plekken.
'Out of nothing' is nadrukkelijk niet interactief. Ook niet geënt op een bestaand landschap. Heeft hij het dan eens gedroomd?
Nee, zegt hij, het is 'iets dat duidelijk moest worden in mezelf'. Het beeld droeg hij al lang met zich mee. Hij houdt van wandelen zonder doel, ligt graag op z'n buik naar mossen te kijken... Regen vindt hij geweldig.

 Mijn indruk van lichamelijkheid bevestigt hij. Het 'landschap ontrolt zich, onder de camera die je zelf bent. Het lijkt te reageren op je blikken. Maar de regelmatige hartslag die je steeds hoort is een puls.
Ik dacht aan de eilanden voor de Dalmatische kust die je vanaf de hoogte van Triëst in zee ziet liggen als reusachtige mensen of dieren. 
Hij herkent dat.
 

 Waarnaar ben je op zoek? Is dit het hiernamaals en jij een zoekende ziel?
Soms lijkt het of je naar de zee toe wilt, die bij vlagen in de verte ligt te blinken, dan weer nader je de hoogste bergkam. Maar dan daal je af naar de grond, die bedekt lijkt met korstmossen en dood gras als na een poolwinter.

 Steeds is een hartslag te horen. Van wie?
Het landschap ademt, het verschikt zich. Dan dringt tot je door dat je zweeft over het slapende lichaam van een reuzin, die onder je blikken steeds traag van slaaphouding verandert.
Zwart-wit is het hier, tussen een versleten foto en een ets van Hercules Seghers in. Net echt, van het bedrieglijke soort.

 Hoe, hoe is dit ontstaan? Ik wil met maker Marcel Wesdorp in zijn virtuele landschap gaan staan en het hem vragen. Als iemand weet waar de toegang is dan hij. Hij heeft het tenslotte gemaakt.
Het is te zien het Stedelijk Museum Schiedam.
Vrijdagavond in de Avonden meer.