Groetprobleem

 Al lezend lachte ik, vrij vaak. Herkenning zat er in die lach, zei ik, opluch­ting. 'Ik dacht dat ik de enige was,' zei Anton.

 Wat doet een angstlijder als Isebrand Schut, zijn held? Hij overweegt zich een ongeluk. Over de onvoorspelbare medemens en hoe die tegemoet te treden. Hij piekert over elke stap die hij zet. Zoals deze: 'Fietsen kostte zoveel concentratie, lopen was relaxter. Als je liep kon je nergens op worden aangesproken. Geen licht? Geen bel? Ik loop. Wie liep hoefde zelfs geen remmen te heb­ben.'

 Isebrand heeft een 'groetprobleem'. Eens was ik zelf een groetmijder, ik weet ervan. En zeg nu eens, wie moet je groeten, waar en wanneer? En hoe vaak? Dat staat toch nergens geschre­ven. Zo wordt voor Isebrand de gang naar de glas­bak - naar schatting veertig meter - al een martelgang.

Donderdag na 22.00 is Anton Valens in de Avonden te beluisteren.