Het spoor (3)

 De Maastrichtse stationsrestauratie bleek een HEMA-filiaal geworden, waar ik lang op Cyrille moest wachten. Zijn trein vanuit Sittard stond stil, niet ver van hier, hoorde ik bij de informatiebalie.

 Hij had vertraging opgelopen, vertelde hij later, twee keer. Eerst omdat er ergens tussen Weert en Roermond een 'aanrijding met een persoon' - zoals dat in NS-jargon heet - had plaats gevonden. En toen zijn trein eindelijk vertrokken was gebeurde vlak voor Maastricht nogeens het zelfde: 'ik hoorde plotseling gekraak van metaal op metaal en de machinist ging vol op zijn remmen staan. Toen kwamen de hulptroepen in alle mogelijke uniformen aangesneld.'

 Na een kop HEMA-koffie namen we het boemeltje naar Luik. Nog vorig jaar reed hier een Intercity, maar Nederland en Wallonië drijven uit elkaar. De taalgrens is ook hier een diepe kloof. In Luik bekeken we het meesterlijke nieuwe station van de Spaanse architect Calatrava, een man die de magie van het spoor begrijpt en weet dat een station een tempel moet zijn waar je verlost wordt van jezelf. Graffiti? In Calatrava's Guillemins? Geen enkele! Dinsdag zijn we in de Avonden te horen.

ps. Het boek is te bestellen