"Al die keren, spiegel, dat je haar zult dienen

Om haar wang met geurig poeder te bedekken

Of haar ogen met zwart te sieren of haar lippen,

Pruilmond, karmijnrood te stiften, zul je zeggen:

'Ik sliep en spiegelde de verzen die hij schreef

Op het ivoor... Waarom door uw ogen van fluweel,

Uw zachte vlees, uw volle lippen op te dirken

De overwinning nog sterker laten schitteren?'

Wanneer je een perverse blik bij haar ontwaart

Als ze, haar geliefde beu, verveeld naar buiten staart,

Val in scherven maar dien haar niet jij spiegelglas,

Zij die met mijn verzen spot en zich opsmukt voor

een ander."

 Mijnheer Cros schenkt zichzelf een glas absinth in./ De eerste slok brandt in zijn keel/ Als hij doordrinkt, begint het behoeden van zijn ziel.

Duivelse Sartre!/ Duivels geluk bij de vrouwen!

Wie hem wil mag hem nu hebben!

De kleur die absinth krijgt als je het glas tegen het licht/ houdt./ Het lijkt alsof niets beweegt. Een andere soort orde.

Als er nu iemand binnenkwam. Of gaat hij?

De drank/ Het brein zachter. Het hart harder.

Zonder hemd lijkt hij ouder.

Zwabber Mami. 

In haar mond blinkt een gouden tand.

Daarna barsten de krekels los.

*

Hier zou een intelligente zin moeten komen, maar te/ bedrukt.

Regendruppels op het raam./ Daaronder iets beters.

**

Mijnheer Cros schrijft een brief aan zichzelf./ Wees gelukkig, schrijft hij.

Bij het herlezen van de brief is hij de wanhoop nabij

PS:

Ik weet best dat ik deze brief naar mezelf schrijf, maar ik/ schrijf hem toch!

Ik snap het zegt Mami./ Je zult nog eindigen als zonderling.'

(uitgave: uitg. IJzer)