De dichter en kunsthistoricus maakte een eind aan z'n leven. In z'n gedichten balanceert hij op 't randje. Daar, waar ook de ironie woont die voortkomt uit wanhoop. Lees zo'n gedicht als 'Bedroefd':

 Mijn geest leeft met de handen boven water

die zoeken omderwille van het licht

dat aan zijn hoofd onthouden wordt.

Soms duikt hij even op, kijkt naar zijn handen

en glimlacht om die bezigheid;

dan zuigt de klei over zijn kruintje dicht.

De Stichting Literaire Activiteiten Utrecht organiseert op zondag 23 eptember een Emmens-middag met Wim Brands, Joop Goudsblom, Elly de Waard en Judith Herzberg

 '(...) ik heb vaak het idee dat hij niet alleen zich­zelf gadeslaat, maar ook mij, als lezer. Alsof hij in de hoek van de kamer staat en mijn reactie wil polsen tijdens het lezen van bij voorbeeld het geheimzinnige:

 En men zal een beetje eerbiedig zijn

voor het geheim

dat ik niet heb.'

 Het land slaat open als de ogen

van haar die ik zonet verliet.

Er lopen schapen op het droge

en in de sloten drijft verdriet.

Zo schrijft Emmens. Meer hoeft niet. Neem Hard facts:

 't Gras is gemaaid, de bloemen staan op stelen,

de blaren hangen keurig aan de boom.

De een heeft een huisdier wat te bevelen,

iemand te strelen, iemand te slaan,

de ander zichzelf om mee om te gaan.

 In de zomerserie dichtersportretten van de Avonden vandaag om 21.00 een portret van Jan Emmens (1924-1971). Hij was hoogleraar kunstgeschiedenis in Utrecht en debuteerde in 1957 met de bundel Kunst en vliegwerk. Daarna volgden Autobiografisch woordenboek (1963) en Een hond van Pavlov (1969). In 1971 maakte Emmens een einde aan zijn leven.